خیلی دور، خیلی نزدیک با پوتین
تاریخ انتشار: ۱۸ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۳۹۱۶۴
رسانه آمریکایی والاستریت ژورنال در گزارشی مدعی شد که مقامات یک کشور همسو با ایالات متحده از همکاری جدید مسکو و تهران برای ساخت کارخانه جدیدی در روسیه خبر داده که می‌تواند حداقل ۶۰۰۰ پهپاد ایرانی برای جنگ روسیه علیه اوکراین بسازد. به گزارش انتخاب به نقل از والاستریت ژورنال، این جدیدترین نشانه از تعمیق همکاری بین ایران و روسیه است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش دنیای اقتصاد، هر چند این خبر از سوی ایران و روسیه تایید نشد اما به هر حال تعمیق همکاریهای راهبردی و نظامی تهران و مسکو در شرایط جنگ اوکراین، مساله‌ای است که در چند ماه گذشته در محافل سیاسی بسیار مورد بحث بوده است. در این وضعیت، ایران مسوولیت دشواری را عهده‌‌‌دار است و ضمن حفظ روابط پیشینه‌‌‌اش با مسکو در حوزه راهبردی و دفاعی باید در راستای ارتقای آن نیز گام بردارد؛ آن هم در شرایطی که روسیه در حال از دست دادن منابع تسلیحاتی‌‌‌اش است و بیش از هر زمان دیگری به کمک نیاز دارد. بنابراین در این دوره بسیار خاص و ویژه از روابط ایران و روسیه، دستگاه سیاست خارجی جمهوری اسلامی باید به گونه‌‌‌ای عمل کند که هم مستقل بودنش در جنگ اوکراین را نشان دهد و هم بتواند از همکاریهای فعلی با روسیه بیشترین منافع را حاصل کند؛ همچنین باید مراقب باشیم مطابق آنچه غرب می‌‌‌خواهد درگیر جنگی نشویم که هیچ ارتباطی با ما ندارد.
خبر کذب است
پس از خبرسازی والاستریت ژورنال، نورنیوز رسانه نزدیک به شورای عالی امنیت ملی روز گذشته در صفحه رسمی خود در توییتر نوشت: «ایران در هیچ طرح مستقل یا مشترکی برای تولید پهپاد در روسیه مشارکت ندارد و اخبار رسانه‌‌‌های غربی در این خصوص کذب محض است.» در این توییت آمده است: «بهتر است استراتژیست‌‌‌های غربی بهانه‌‌‌های باورپذیرتری را برای تداوم جنگ فرسایشی در اوکراین تدارک ببینند.» اما مسکو در قبال انتشار خبر وال استریت ژورنال، سیاست معمولش را در پیش گرفت و این خبر را به صورت رسمی نه تایید کرد و نه تکذیب؛ دیمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین روز دوشنبه در این رابطه گفت: «روسیه برنامه‌‌‌های خود را برای تولید هواپیماهای بدون سرنشین برای اهداف مختلف دارد. این برنامه‌‌‌ها در حال اجرا هستند. همان‌طور که می‌‌‌دانیم فهرستی از دستورات ریاست جمهوری اخیرا در زمینه تولید و توسعه هواپیماهای بدون سرنشین به تصویب درآمده است و امضا و علنی شده است.»
به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از خبرگزاری روسی ریانووستی، سخنگوی کرملین با اشاره به گزارش روزنامه والاستریت ژورنال درباره برنامه مشترک ایران و روسیه برای تولید پهپاد ادامه داد که نمی‌‌‌داند که این روزنامه با اتکا به چه اطلاعاتی چنین خبری را منتشر کرده است. همچنان که نورنیوز نیز اشاره کرده رسانه‌‌‌های غربی این خبرها را با این هدف منتشر می‌کنند که پای ایران را به جنگ اوکراین باز کنند اما ایران تا به امروز در عرصه عمل و دیپلماسی نشان داده که کاملا مستقل است و بارها نیز اعلام کرده که در جنگ روسیه علیه اوکراین از هیچ یک از طرفین جانبداری نمی‌‌‌کند و مخالف راهکار نظامی است.
اما از آنجا که ایران و روسیه از گذشته روابط راهبردی و نظامی داشتند و به دنبال مطرح شدن این ادعاهای رسانهها و مقامات غربی، در یکی دو ماه گذشته این پرسش میان محافل کارشناسی مورد بحث بوده که ایران چطور می‌تواند روابط راهبردی و نظامیاش با روسیه را در شرایط فعلی طوری پیش ببرد که منافعش تامین شود و خسارت نبیند؟
در این خصوص روز گذشته والاستریت ژورنال نیز به نقل از دیپلمات‌‌‌های غربی ادعا کرد، به نظر می‌رسد در داخل ایران بحث‌‌‌هایی در رابطه با اینکه در قبال جنگ اوکراین و روسیه چه باید کرد، در جریان است. هرچند در داخل کشور این موضوع تبیین شده است که اگر همکاری‌‌‌ای بین ایران و روسیه در جریان باشد در قالب همکاریهای راهبردی نظامی دو کشور است که پیش‌تر نیز وجود داشت. اما اکنون چون شرایط، شرایط جنگی است، ایران باید سیاست مشخصی را در قبال این همکاریهای راهبردی با کرملین مشخص کند که کف و سقف آن مشخص باشد تا دچار خسران نشود. ضمن اینکه ایران باید دیپلماسی با طرف اوکراینی را همچنان در دستور کار داشته باشد تا نشان دهد که در این جنگ طرفدار هیچ یک از طرفین نیست.
اما مساله‌ای که باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد این است که به هر حال روسیه اکنون در شرایط جنگ است و بیش از هر زمان دیگری به تسلیحات نیاز دارد. بنابراین این پرسش مطرح می‌شود اگر ایران بخواهد در قالب همکاریهای گذشته به روسیه کمک نظامی کند مهم‌ترین الزامات در ارتباط با تعمیق همکاریهای راهبردی و نظامی بین تهران و مسکو در شرایط کنونی که روسیه در جنگ اوکراین درگیر است، چیست؟ یعنی الزاماتی که منافع ایران را افزون و کمترین هزینه را متوجه کشور کند. درواقع اکنون باید در حوزه جنگ اوکراین به خوبی نشان دهیم که مستقل هستیم ولی در حوزه نظامی، راهبردی و تعمیق همکاری‌‌‌ها باید آنچنان عمل کنیم که حداکثر منافع را در این مقطع زمانی که شاید برای ایران غیرقابل تکرار باشد به دست آوریم. روسیه به سلاح نیاز دارد و ما به ازای آن را نیز پرداخت خواهد کرد. بنابراین شاید اگر قبل از شرایط جنگی بودیم، هیچ وقت روسیه به ایران سوخو ۳۵ نمیداد.
حال با توجه به نیاز مسکو به تعمیق همکاریهای نظامی با تهران آیا اکنون فرصتی برای ایران به وجود آمده است که ممانعت از حمایت‌‌‌های راهبردی این کشور را در خصوص مسائلی چون ممانعت از عملیات‌‌‌های اسرائیل در سوریه با خود همراه کند؟ البته این شرایط منحصر به فرد و ویژه، نیازمند یک دیپلماسی هوشمندانه و رعایت نکات ظریف دیپلماتیک است. اگر دیپلماسی ایران در این مسیر به خوبی هدایت نشود، می‌تواند سیاست خارجی کشور و کلا ایران را درگیر بحرانی کند که اساسا به ایران مرتبط نیست و جزو منافع حیاتی کشور نیست.
واقع‌بین باشیم
محمود شوری، پژوهشگر مسائل روسیه درباره همکاریهای نظامی ایران و روسیه گفت: «این همکاری‌‌‌ها در سه دهه گذشته هم به لحاظ استراتژیک و هم به لحاظ اقتصادی، منافعی را برای هر دو کشور در برداشته و هم تهران و هم مسکو بر اساس شرایط خاصی که دارند از این همکاری‌‌‌ها بهره برده‌‌‌اند.»
شوری ادامه داد: «اکنون نیز به لحاظ حقوقی هیچ مانعی برای گسترش همکاریهای ایران و روسیه وجود ندارد و تنها بحثی که مطرح است اینکه روسیه درگیر جنگ اوکراین است و این مساله باعث شده که یک فضاسازی بین‌المللی در مورد همکاریهای نظامی طرفین شکل بگیرد و این همکاری‌‌‌ها را به یک موضوعی تبدیل کرده‌‌‌اند که گویی یک ائتلاف نظامی در حال شکل‌گیری است.»به گفته این کارشناس اما در واقع امر، فارغ از این فضاسازی‌‌‌ها مانعی برای همکاریهای تهران و مسکو در سطح نظامی وجود ندارد و به نفع دو کشور است که برای ارتقای قدرت نظامی‌‌‌شان چنین همکاری‌‌‌هایی را ادامه دهند.
شوری توضیح داد: «از آنجا که هم ایران و هم روسیه در شرایط خاص تحریمی قرار دارند باید با کمک به یکدیگر، توانمندی‌‌‌هایشان را ارتقا دهند.» در عین حال این کارشناس مسائل روسیه معتقد است ما ضمن آنکه باید به فضاسازی‌‌‌ها در خصوص همکاری نظامی با روسیه توجه داشته باشیم اما نباید اسیر فضاسازی‌‌‌ها شویم و این امکانی که برای ایران با هدف رقم زدن برخی منافع اقتصادی و استراتژیک فراهم آمده را از دست بدهیم.
پژوهشگر مسائل روسیه در رابطه با علاقه‌‌‌مندی روس‌‌‌ها به داشتن پهپادها یا تکنولوژی ساخت پهپاد و ما به ازایی که در قبال آن پرداخت خواهند کرد، توضیح داد: «نباید در مقابل این گونه همکاری‌‌‌ها، انتظارات استراتژیک زیادی از روسیه داشته باشیم؛ ضمن اینکه مسکو نیز زیر بار انتظارات بیش از حد نخواهد رفت.»
شوری تاکید کرد: «در عین حال باید بین آنچه به روسیه می‌‌‌دهیم و آنچه که طلب میکنیم تاحدودی توازن وجود داشته باشد؛ با توجه به شرایط، ممکن است روسیه نیز آمادگی داشته باشد برخی تسلیحات استراتژیک را که قبلا به ایران نمی‌‌‌دادند الان تحویل بدهند.» وی در نهایت افزود: «بنابراین همکاریهای فعلی بین تهران و مسکو را باید در سطح نظامی تعریف کرد و بعید است که در سایر حوزه‌‌‌ها به عنوان مثال در راستای برهم زدن توازن قدرت در منطقه به نفع ایران، روسیه اقدامی انجام دهد.»
منبع: فرارو
کلیدواژه: ولادیمیر پوتین روسیه کارخانه پهپاد سازی راهبردی و نظامی استریت ژورنال ایران و روسیه تعمیق همکاری تهران و مسکو جنگ اوکراین شرایط جنگ
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۳۹۱۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
افشاگری دی‌ولت از سند محرمانه‌ای که می‌توانست به جنگ اوکراین پایان دهد
نشریه آلمانی دی ولت شرح مفصلی از پیش‌نویس یک پیمان صلح برای پایان دادن به جنگ بین اوکراین و روسیه بر اساس توافقنامه استانبول منتشر کرده که هرگز در بهار ۲۰۲۲ امضا نشد. این نشریه می‌نویسد: حتی با اینکه دو سال گذشته، این معامله همچنان سودآور به نظر می‌رسد.
به گزارش ایسنا، در مقاله دی‌ولت از این سند آمده است: هر دو طرف متخاصم تا ۱۵ آوریل ۲۰۲۲ تقریباً روی همه نکات توافق داشتند، بجز چند مورد که باید شخصاً توسط ولادیمیر پوتین و ولودیمیر زلنسکی، رئیسان جمهور روسیه و اوکراین در نشست سران مورد بحث قرار می‌گرفت، اما این اتفاق هرگز نیفتاد.
براساس این گزارش، طبق ماده یک پیش نویس معاهده، اوکراین متعهد به «بی‌طرفی دائمی» می‌شد. بنابراین، کی‌یف از هرگونه عضویت در ائتلاف‌های نظامی از جمله ناتو، خودداری می‌کرد؛ همچنین هرگز به دنبال «دریافت، تولید یا دستیابی» سلاح‌هسته‌ای نمی‌رفت، به نیروهای خارجی اجازه ورود به کشورش را نمیداد و زیرساخت‌های نظامی خود از جمله فرودگاه‌ها و بنادر دریایی را در اختیار کشور دیگری قرار نمیداد. علاوه بر این، کی‌یف از برگزاری مانورهای نظامی با مشارکت خارجی و از شرکت در هرگونه درگیری نظامی خودداری می‌کرد. طبق ماده سه این سند، هیچ چیز مستقیماً مانع از عضویت کی‌یف در اتحادیه اروپا نمی‌شد و در مقابل، روسیه قول می‌داد که دیگر به اوکراین حمله نکند.
در این توافقنامه تاکید شده بود: برای اینکه کی‌یف بتواند از این موضوع مطمئن شود، مسکو موافقت می‌کرد که پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد - ایالات متحده، بریتانیا، فرانسه، چین و خود روسیه - تضمین‌های امنیتی جامعی را به اوکراین ارائه دهند. در ماده پنج پیش نویس معاهده، کی‌یف و مسکو بر روی مکانیزمی به توافق می‌رسیدند که یادآور مقررات کمک ناتو است. در صورت «حمله مسلحانه به اوکراین»، کشورهای ضامن متعهد می‌شوند که از کی‌یف در حق دفاع از خود، که در منشور سازمان ملل آمده است، حداکثر به مدت سه روز حمایت کنند. این کمک می‌توانست با «اقدام مشترک» تمام یا یکی از قدرت‌های ضامن انجام شود.
براساس این گزارش، طبق ماده ۱۵، این معاهده باید توسط هر یک از کشورهای امضا کننده به تصویب می‌رسید تا از قدرت الزام آور تحت قوانین بین‌المللی اطمینان حاصل شود. با این حال، ضمانت‌های امنیتی روی میز در بهار ۲۰۲۲ نیاز به تایید ایالات متحده، چین، بریتانیا و فرانسه داشت.
در بخش دیگری از این توافقنامه، ماده ۸ می‌گوید که کریمه و بندر سواستوپل از ضمانت‌های امنیتی مستثنی هستند. بنابراین، کی‌یف در واقع کنترل شبه جزیره را به روسیه می‌داد. در این سند مشخص نیست که کدام بخش از شرق اوکراین باید از وعده‌های کشورهای ضامن در مورد حفاظت حذف شود و بر این اساس تحت کنترل روسیه باقی بماند. اما بیانیه استانبول نشان می‌دهد که کی‌یف موافقت کرده است که بخش‌هایی از مناطق دونتسک و لوهانسک را که روسیه پیش از شروع جنگ کنترل می‌کرد، تحت اختیار داشته باشد. در حالی که روسیه خواستار تعیین مرزهای دقیق در نشست پوتین و زلنسکی بود، کی‌یف با تاکید بر این که این مرزها بر اساس تفسیر اوکراینی باشد، امتناع کرد.
دی ولت نوشته است: در جریان مذاکرات، روسیه به صراحت اعلام کرد که آماده خروج از اوکراین است، اما نه از کریمه و آن بخش از دونباس که باید از ضمانت‌های امنیتی مستثنی شود. یعنی روسیه باید در ۲۴ فوریه ۲۰۲۲ نیروها را اساساً از اوکراین خارج می‌کرد. سران کشورها باید جزئیات خروج نیروها را مستقیماً بررسی می‌کردند. مسکو درخواست اوکراین مبنی بر اینکه کشورهای ضامن می‌توانند در صورت حمله، منطقه پرواز ممنوع بر فراز اوکراین ایجاد کنند، رد کرد.
به نوشته این روزنامه، اندازه آینده ارتش اوکراین نیز حل نشده باقی ماند. کی‌یف تا حدی به درخواست‌های روسیه برای غیرنظامی‌سازی پاسخ می‌داد. بر اساس ضمیمه یک، مسکو از کی‌یف می‌خواست ارتش خود را به ۸۵ هزار سرباز کاهش دهد و اوکراین یک گروه ۲۵۰۰۰۰ سرباز را پیشنهاد کرد. در مورد میزان تجهیزات نظامی نیز نظرات متفاوت بود. روسیه خواستار کاهش تعداد تانک‌ها به ۳۴۲ تانک شد، در حالی که کی‌یف می‌خواست آن را به ۸۰۰ دستگاه برساند. اوکراین فقط می‌خواست تعداد خودروهای زرهی را به ۲۴۰۰ دستگاه کاهش دهد. در حالی که روسیه خواستار باقی ماندن تنها ۱۰۲۹ دستگاه بود. تفاوت در مورد توپخانه نیز بسیار زیاد بود. مسکو ۵۱۹ توپ را برنامه‌ریزی کرده بود، کی‌یف - ۱۹۰۰. کی‌یف می‌خواست ۶۰۰ سامانه موشک پرتاب چندگانه با برد تا ۲۸۰ کیلومتر را حفظ کند. طبق برنامه روسیه، باید ۹۶ عدد از آنها با حداکثر برد ۴۰ کیلومتر وجود داشته باشد. به درخواست روسیه، تعداد خمپاره‌ها باید به ۱۴۷ و موشک‌های ضد تانک - به ۳۳۳، به درخواست کی‌یف - به ترتیب به ۱۰۸۰ و ۲۰۰۰ کاهش یابد. علاوه بر این، قرار بود نیروی هوایی اوکراین کاهش یابد. مسکو خواستار ترک ۱۰۲ جنگنده و ۳۵ هلیکوپتر بود، کی‌یف بر ۱۶۰ هواپیما و ۱۴۴ هلیکوپتر اصرار داشت. بر اساس پیشنهاد روسیه، نیروی دریایی اوکراین باید دو ناو جنگی می‌داشت، طرف اوکراینی - هشت فروند می‌خواست.
در این گزارش آمده است: اوکراین با بخشی از خواسته‌های فدراسیون روسیه موافقت نکرد - تبدیل زبان روسی به عنوان دومین زبان رسمی در اوکراین، لغو تحریم‌های متقابل و انصراف از دعاوی در دادگاه‌های بین‌المللی. اما حتی با در نظر گرفتن این واقعیت که برخی از نکات بحث برانگیز باقی مانده بود، پیش نویس توافق نشان می‌دهد که طرفین چقدر به توافق صلح احتمالی در آوریل ۲۰۲۲ نزدیک بودند. قرار بود پوتین و زلنسکی در یک گفتگوی شخصی اختلافات باقی مانده را حل کنند.
به نوشته دی‌ولت، حتی پس از گذشت بیش از دو سال از جنگ، این توافق همچنان یک معامله خوب به نظر می‌رسد. یکی از اعضای هیئت مذاکره کننده اوکراینی به دی ولت گفت: «این بهترین معامله‌ای بود که می‌توانستیم انجام دهیم. اوکراین چندین ماه است که در حالت تدافعی قرار گرفته و متحمل خسارات سنگینی شده است. با نگاهی به گذشته، اوکراین در آن زمان در موقعیت مذاکره قوی‌تری نسبت به اکنون قرار داشت.
این نشریه می‌نویسد: مذاکره کنندگان در آن زمان تصور می‌کردند که زلنسکی و پوتین این سند را در آوریل ۲۰۲۲ امضا می‌کنند. دیوید آراخامیا، مذاکره کننده اوکراینی در نوامبر ۲۰۲۳ در یک مصاحبه تلویزیونی گفت که چرا پوتین و زلنسکی هرگز در نشست نهایی صلح مورد انتظار ملاقات نکردند. او گفت بوریس جانسون، نخست وزیر وقت انگلیس در ۹ آوریل به کی‌یف آمد و گفت لندن هیچ چیزی با پوتین امضا نخواهد کرد و اوکراین باید به جنگ ادامه دهد. جانسون بعداً این ادعا را رد کرد. با این حال، دلایلی برای شک وجود دارد که پیشنهاد ارائه تضمین‌های امنیتی به اوکراین در توافق با روسیه در این مرحله شکست خورد.
انتهای پیام
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»